11 czerwca 2015

O jednodniowym leniuchowaniu, misce açai i miłosnym hotelu.

W podróż zabrałam komputer. Taszczyłam go dzielnie w podręcznym bagażu i spoglądałam nań z niechęcią. Przydał się, głównie jako magazyn na zdjęcia oraz narzędzie do napisania jednego postu. Do większej aktywności nie byłam się w stanie zmusić :) Jedyną sensowną robotą, jaką wykonałam w trakcie wyjazdu była wstępna obróbka (wszystkich!) zdjęć, do czego i tak zabrałam się pod wpływem ogromnych wyrzutów sumienia. Lenistwo od pracy i myślenia o tym, co mam do zrobienia było mi bardzo, bardzo potrzebne. 

O leniuchowaniu podróżniczym nie było mowy. Charakterystyczna dla mnie zachłanność, by spróbować ile wlezie, solidnie podkręcona przez destynację, jak dotąd, nigdy przez nas nie odwiedzaną zrobiły swoje i w planie na trzydzieści jeden dni upchnęłam pięć krajów, tysiące kilometrów i mnóstwo rzeczy do zobaczenia. Z planu przez wzgląd na brak czasu musiałam wykreślić Chile i zamienić na jednym z odcinków autobus na samolot. Wszystko udało się zrobić także dzięki kilku nocom w autobusie.

Mocno podkręcone tempo i determinacja, by dotrzeć na wymarzoną Ziemię Ognistą zrobiły swoje toteż w rezultacie w kilku miejscach zabrakło paru dni, by nacieszyć się nimi do woli. Na pewno chciałabym jeszcze kiedyś wrócić do Rio, bo opuszczaliśmy je z odrobiną niedosytu. Zabrakło mi leniwych dni spędzonych z książką na plaży i dwóch kolejnych na snucie się po mieście.




W Brazylii całodniowe leniuchowanie zaliczyliśmy tylko raz w kolonialnym miasteczku Paraty, gdzie zatrzymaliśmy się na dwie noce w drodze do São Paulo. Miasteczko jest maleńkie i urocze, ze swoimi brukowanymi uliczkami, starymi samochodami, małym kamienistym molo i mostami zarzuconymi przez dzielącą je na pół rzekę, wpływającą tu do morza. Dwie małe plaże nie są najpiękniejsze i w samym mieście nie ma co robić dłużej niż jeden dzień, ale jeśli ma się więcej czasu warto pojechać kilkanaście kilometrów na południe od miasta lub popłynąć na jedną z licznych wysepek. Dla nas Paraty było jedynym dniem w całej podróży, gdzie pozwoliliśmy sobie na pełne leniuchowanie. Tam też zjadłam najsmaczniejszą w całej Brazylii miskę pełną açai (açai bowl).





Açai to złoto Brazylii. Owoce tropikalnej palmy zyskały na świecie ogromną popularność, ze względu na swe zdrowotne właściwości i w kategorii super foods biją wszystko inne. W Brazylii na każdym kroku można zjeść açai, najczęściej w formie zmrożonego musu, podanego solo lub z owocami i granolą. Popularne są tez wszelkiej maści napoje i lody z dodatkiem tych super jagód. Açai nie smakuje jakoś powalająco ale wygooglanie listy dobrodziejstw, które niesie ze sobą ich spożywanie robi swoje, dzięki czemu widok fioletowoustch konsumentów, pochylonych nad miską super jagód jest dosyć powszechny. Odważę się uznać, że w Brazylii dzień bez açai to dzień stracony.


Po luksusie całodniowego nic nie robienia pojechaliśmy do São Paulo. W drodze wijącej się wzdłuż wybrzeża przeżywałam prawdziwe katusze, patrząc zza szyby autobusu na zalane słońcem piękne plaże, wiedząc, że że nie będzie mi już dane skorzystać z ich uroku. Na szczęście dla mnie po pewnym czasie autobus skręcił w głąb lądu, mogłam więc ukoić żal lekturą Murakamiego.

Sao Paulo nie będzie zajmowało wysokiej pozycji w rankingu moich ulubionych miast. Nie jest jakieś szczególnie odpychające ale wieczny tłok, tłumy i specyficzna zabudowa sprawiają, że nie jest to najpiękniejsze miasto świata. Mnóstwo wysokich blokowisk, wyrastających w niezliczonych kupkach sprawia, że panorama choć robiąca wrażenie, dla mnie jest trochę przerażająca w swej nieskończonej blokowatości. Ponoć mieszkańcy Sao Paulo choć strasznie na nie narzekają nigdy nie zamieniliby swego miejsca zamieszkania na żadne inne. Ja natomiast dużo chętniej wrócę kiedyś do Rio, choć dzięki dwóm rzeczom o Sao Paulo długo nie zapomnę. 



Pierwszą z wyżej wymienionych jest słynna kanapka z mortadelą, wyglądająca tak, że pierwsza myśl, jaka pojawia się na jej widok to :"Kurcze wygląda nieźle, ale jak ja to zjem?". Jak wiadomo człowiek głodny zawsze sobie poradzi, poradziliśmy sobie także i my,  a smaku bacalhau upchniętego w mojej wersji w ilości dwóch kilo długo nie zapomnę. 



Kanapkę zjedliśmy w starym markecie na wzór tych popularnych w Hiszpanii i Portugalii. Niestety jego większa część była zamknięta, ale i tak włócząc się pomiędzy otwartymi  stoiskami zdążyłam dostać "małpiego rozumu" i przez chwilę chodził mi po głowie pomysł, by targać ze sobą przez resztę podróży cztery kilko suszonego dorsza...





Druga rzecz, która do końca życia będzie mi się kojarzyć z Sao Paulo to nasz hotel. Niby nic szczególnego, ale nie co dzień nocuję w miłosnym hotelu :). Mimo, że walentynki zbliżały się wielkimi krokami, nie planowaliśmy jakichś szczególnych uciech, toteż rezerwując nocleg, adnotacja "hotel wyłącznie dla dorosłych" nie dała nam wiele do myślenia. Myśleć zaczęliśmy, kiedy do naszego hotelu dotarliśmy, umęczeni trzykilometrowym spacerem wzdłuż drogi bardzo szybkiego ruchu, nie mogąc za nic znaleźć doń wejścia. Obchodząc budynek trzeci raz zauważyliśmy podjeżdżający samochód. Rozbawiony kierowca wytłumaczył nam, że wejściem są bramy garażowe, a za ciemną szybą jest "Ktoś", kto za pomocą szufladki podaje klucz i pobiera opłatę. Pełna anonimowość. Każdy, kto ma ochotę na małe co nie co, może sobie wjechać do hotelu ze swym towarzyszem, zupełnie anonimowo, a w zasadzie wjeżdża się do garażu, z którego wejście prowadzi bezpośrednio do gustownie urządzonego pokoju (lustro na suficie, przeszklony prysznic, kajdanki i inne bajery...). Nawet śniadanie serwowane jest anonimowo. Po zamówieniu po 10 minutach w magiczny sposób pojawia się w szafie :)

6 komentarzy:

  1. Kanapka musiała być pyszna. Ślinka cieknie bo jeszcze przed obiadem :-) Zachęciłaś mnie do spróbowania acai :-)

    OdpowiedzUsuń
  2. Zaczyna brzmieć jak "Gray..." choć przeczytałam tylko 24 str :D
    Czekam na więcej to w końcu 21 dni!!!1 :D

    OdpowiedzUsuń
  3. Boski ten hotel :) Założę się, że gydyb go szukać celowo to nie byłoby tak łatwo :P
    Piękne kraje, super smaki, nic tylko jeść i dźwigać.

    OdpowiedzUsuń
  4. Ale fajna wyprawa! Ech! Przepiękne zdjęcia.

    OdpowiedzUsuń
  5. czekamy na fotorelację z hotelowej nocy z kajdankami :) Pięknie opisane.

    OdpowiedzUsuń